Powiedz, że mnie kochasz, mamo

498476

Książka

W koszyku

oceń

Powiedz, że mnie kochasz, mamo / Grażyna Mączkowska. - Warszawa :Wydawnictwo Akurat, 2015. - 334 s. ; 20 cm.

Autor

Mączkowska Grażyna.

Gatunek

Powieść obyczajowa Literatura polska

Tak bardzo potrzebuję twojej akceptacji. Robię wszystko, żebyś była ze mnie dumna i zadowolona. Czy kiedyś usłyszę od ciebie te dwa proste, piękne słowa? Poruszająca opowieść o tym, że miłość ocala. Janusz L. Wisniewski W kwietniu 2014 roku powieść zdobyła wyróżnienie w konkursie literackim "Moja własna książka". Wzruszająca przez swoją prostotę i autentyzm opowieść o potrzebie miłości i trudnościach z jej okazywaniem. To historia życia ponadpięćdziesięcioletniej obecnie kobiety - życia niełatwego i zwyczajnego, ale może właśnie dlatego tak ciekawego. Ze skutkami dzieciństwa, pełnego przemocy fizycznej i emocjonalnej, Gabrysia zmaga się do dziś¬ Tym, czego bohaterce brakowało najbardziej, był brak akceptacji ze strony matki. Tytułowa prośba przewijała się przez całe jej trudne życie. Po lekturze tej mądrej, wzruszającej książki nikt już nie będzie wątpił, że nie wolno skrywać dobrych uczuć, że ciepło, serdeczność i akceptacja są najwspanialszym darem, jaki każdy z nas może ofiarować innym - a zwłaszcza swoim dzieciom.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia 24 (Grochowska 279)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821-3 pol. (1 egz.)

Recenzje:

Gabi w dzieciństwie przeżywała koszmar. Rodzice bili ją i poniżali, nigdy nie okazali jej, że ją kochają, a te dwa słowa - "kocham cię" mogłyby tak wiele zmienić. Gabriela jest zamknięta w sobie, brak jej pewności siebie. W domu spotyka się wyłącznie z krytyką, całe szczęście przyjazne osoby spotyka poza domem. Lecz nawet w dorosłym życiu Gabi nie może poradzić sobie z przeszłością, nękają ją koszmary dzieciństwa - nie jest jej łatwo. (...)

Tematyka powieści jest niezwykle trudna. Pokazuje świat sprzed kilkudziesięciu lat, a jednak dziś czytając ją możemy się w nią wczuć. Ta pozycja zyskała dla mnie miano ponadczasowej, bo mimo że czasy się zmieniają ludzie pozostają tacy sami, a obojętność ludzka, choć coraz mniejsza, nadal góruje nad dobrocią.
Książka jest o dorosłej kobiecie (Gabrysi), która mimo tego że jest szczęśliwą matką i żoną, czuje na sobie ślady przeszłości. (...) Utwór to, między innymi wspomnienia Gabi z dzieciństwa i młodych lat. Pokazuje czytelnikowi jak ważny jest stosunek rodziców do swoich dzieci. Przykro czytać kiedy ktoś wspomina , że wszędzie było dobrze tylko nie w domu. Czy ten schemat nie powinien być inny ? "Wszędzie dobrze ale w domu najlepiej"? Niestety nie każdy może pochwalić się szczęśliwym zwyczajnym domem. Wielu młodym ludziom, zbuntowanym nastolatką wydaje się, że mają tragedie w domu bo rodzice nie dali najnowszego gadżetu, bo każdy ma a ja nie. Warto się zastanowić czy aby na pewno nasze problemy są wielkimi? Jak wiele jest dzieci, bitych, poniżanych upokarzanych. Gabi żyje w czasach PRL-u więc ma przyjaciół ponieważ wtedy każdy miał niewiele. Jednak w dzisiejszych czasach dzieci biedne, inaczej ubrane są traktowane gorzej. Słyszałam nawet kiedyś jak matka mówi do dziecka "z nim się nie baw On jest biedny". Ludzie gdzie nasze serca? Tragizm w domu ciągnie za sobą lawinę niepowodzeń, zaburzenia, których nie jesteśmy w stanie ograniczyć.
Podziwiam jednak Gabi za to, że jest mądrą dorosłą kobietą, nie każdemu z syndromem DDA się to udaje, dużo dzieci powiela błędy swoich rodziców. Smutne jest w tej historii również to, że tak wiele z nas może się utożsamiać z Gabrysią.
Mimo, że książkę uważam za dobrą, czegoś mi w niej brakowało.Może to fakt, że nastawiłam się na coś bardziej z perspektywy dziecka. Nie jest to książka, której towarzyszą zwroty akcji i dreszczyk emocji. Jest to książka o prawdziwych uczuciach, prawdziwych ludziach i przykrym codziennym życiu Powieść czytało się przyjemnie choć sam początek był dla mnie dziwny nie potrafię go zrozumieć. Uważam jednak, że to osoby z syndromem DDA znajdą w niej plusy, inny czytelnik przejdzie obok niej bez wzruszeń. W moim mniemaniu zasługuje na 4+/5 ponieważ wzbudziła we mnie łzy wspomnień. Nie zapominajmy też że Pani Grażyna to debiutantka w tym co robi, za co należą jej się ogromne poklaski, bo wiadomo jak trudno jest się wstrzelić na rynek.
Nie będę jednak zachęcać do lektury bo jest to pozycja, która nie każdy jest w stanie zrozumieć.